Jak komuś powiedzieć, że jest poważnie chory?
Nasz własny strach może uniemożliwić nam udzielenie choremu potrzebnej pomocy. To ona powinna nadawać tempo: naszą rolą jest zrozumienie i poszanowanie jej własnego procesu.
W szpitalnej stołówce trzej bracia po trzydziestce i czterdziestce rozmawiali o tym, jak sobie poradzić z druzgocącą diagnozą choroby matki, którą właśnie otrzymali.
- Przede wszystkim ani słowa do niej - powiedziała Sara, starsza siostra.
„Ale trzeba będzie coś powiedzieć,” powiedział Gabriel, mały, „zapyta nas…
” „ Spróbujmy o tym nie mówić, ” powiedziała Carmen, kobieta w średnim wieku.
Z sąsiedniego stołu rozległ się głos: „
A jeśli rozmowa jest tym, czego chcesz i potrzebujesz?”
Trzej bracia spojrzeli wrogo na starszego mężczyznę, który wtrącił się w ich rozmowę.
On, zachowując spokój , pośpiesznie dodał:
- Mówię ci, bo tak bym wybrał… Mam na imię Max i jeśli masz pięć minut, chciałbym opowiedzieć ci krótką historię.
Decyzja należy do chorego
Komentarz, również wyrażony z absolutnym szacunkiem i czułym uśmiechem , rozbroił ich. To Sara, zwracając się do swoich braci, powiedziała: -
Może warto posłuchać, co ma do powiedzenia ten mężczyzna …
Zaprosili Maxa do swojego stołu i trzej bracia przygotowali się do uważnego słuchania. Max rozpoczął swoją historię: -
Wiele lat temu u mojej siostry zdiagnozowano raka. Dali nam straszne prognozy. Nie dali nam żadnej nadziei. Wziąłem na siebie odpowiedzialność za rozmowę z lekarzami i podjęcie decyzji, co im powiedzieć, a co nie. Rozpoczęliśmy ciężki, bardzo trudny proces, od chemioterapii, radioterapii i przeszliśmy przez bardzo trudne epizody.
Zaprzeczanie śmierci nie jest rozwiązaniem
W pewnym momencie moja siostra chciała porozmawiać o śmierci. Jak się czuł i jak sobie z tym radził. Moja odpowiedź była dosadna: „Nie myśl o tym, nic ci to nie da”. I nie pozwoliłem jej mówić. Próbował innym razem i moje odpowiedzi były zawsze takie same: „Nie chcesz o tym rozmawiać” lub „Przestań o tym myśleć”.
Pewnego dnia, po jednym z moich uników, siostra powiedziała do mnie: „Kto bardziej boi się rozmawiać o tych sprawach, ja czy ty?”. Tego dnia w końcu rozmawialiśmy, długo i ciężko, i to mu pomogło. Podobnie jak wiele rozmów, które odbyliśmy później. Jego choroba postępowała znacznie lepiej, niż mogliśmy się spodziewać i miał fantastyczne kilka lat.
Kiedy niestety nadeszła chwila, kiedy zbliżał się wynik, powiedział: „Dziękuję, w tym czasie wspaniale pomogliście mi przygotować się do tej wyprawy”.
Jak być prawdziwym wsparciem dla pacjenta
Trzej bracia byli zszokowani tą historią. Po długiej i gęstej ciszy Gabriel powiedział do Maxa: -
Sugerujesz więc , żebyśmy otwarcie rozmawiali z naszą mamą o diagnozie, którą nam postawili …
-Niekoniecznie, bo nie wiem, czy on tego chce. Sugeruję , abyś robił to, czego ona chce i potrzebuje , abyś zawsze interpretował to, czego ona potrzebuje, i dawałeś jej to z miłością i troską. Ale niech zawsze nada tempo.
-Ale może nie zawsze jestem gotowy na otrzymanie odpowiedzi …
-Bardzo prawda. Działaj więc mądrze. Sprawdź, czy jest naprawdę gotowy. Możesz udzielić subtelnej odpowiedzi na pierwsze pytanie i znacznie wyraźniejszej, jeśli nalegasz.
Bracia spojrzeli na siebie ze współudziałem. To bardzo różniło się od tego, co planowali.
Carmen zdawała sobie sprawę, że boi się wchodzić w te dialogi, dlatego czuła się swobodnie z wykrętami. Zapytał Maxa:
-Max, to wszystko jest bardzo subtelne i musisz mieć dużo intuicji. Jak możemy to zrobić, żeby nie popełniać błędów?
Aktywne słuchanie, najlepszy przewodnik
Max, wychwytując jej uczucia, odpowiedziała:
-Po pierwsze, nie działając ze strachu, co robiłem na początku i prawie zawsze. Strach sprawia, że unikamy pewnych rozmów lub reagujemy zbyt gwałtownie. Po drugie, precyzyjne odczytywanie wszystkich znaków, które ci daje, wszystkich jego wyrażeń. Na jego twarzy masz wszystkie odpowiedzi. Obserwuj, a będziesz wiedział, kiedy należy milczeć, a kiedy mówić.
-Ale zada nam niewygodne pytania …
- … Tak, a ona jest chora. Jeśli musi to zrobić lub chce to zrobić, nie unikaj ich, ponieważ jej nie pomożesz. A jeśli czegoś nie wiesz, nie wymyślaj.
Skierować cię do profesjonalistów. Prawie zawsze będą mieli odpowiedzi, których szukasz.
Fundamentalne: czuj i przekazuj nadzieję choremu
Max zdał sobie sprawę, jaki wpływ wywarł na trzech braci. Chciał też postawić pozytywny kontrapunkt:
- Wiem, że sytuacja jest trudna, a choroba twojej matki przyniesie ci chwile udręki i cierpienia, ale myślę, że da ci również wspaniałe chwile porozumienia i miłości.
Jeśli będziesz uważny na jej potrzeby, jeśli będziesz odpowiadać na rozmowy, które musi odbyć, jeśli powiesz jej rzeczy w tempie, w jakim powinna je zrozumieć, po drodze stworzysz głęboki związek i niewątpliwie pomożesz jej to zrobić.
Sara, łącząc się ze swoją bardziej pragmatyczną stroną, zapytała Maxa:
-A czy będziemy wiedzieć, jak ukryć naszą udrękę?
-To nie jest łatwe i proste, bo ona też będzie czytać każdy Twój gest. Dlatego pierwszą rzeczą, którą musisz zrobić, jest połączenie się ze swoją nadzieją. Bo straci swoje, jeśli zobaczy, że jesteś zdesperowany. Poczucie nadziei w sobie jest pierwszym krokiem do podjęcia z nią rozmowy.
To wszystko miało dla nich wielki sens i wyraźnie postawiło ich na nowej scenie. Nie zamierzali robić tego, co uważali za wygodne (a właściwie to, co podyktował ich strach), ale tego, czego zinterpretowali, czego potrzebowała ich matka.
Byli na usługach jego choroby, a nie na łasce jego lęków i lęków.
Zadzwonił telefon komórkowy Sary. Zadzwonili do niej z pokoju jej matki. Jego bracia, wpatrzeni w Sarę, próbowali słuchać rozmowy. Zrozumieli, że powiedziano im, że mogą ją teraz odwiedzić. Kiedy Sara się rozłączyła, wstali, żeby wyjść.
Chcieli pożegnać się z Maxem i podziękować mu za jego radę, ale ku ich zaskoczeniu i wielkiemu zdziwieniu znaleźli puste krzesło. W krótkim czasie, kiedy skupili swoją uwagę na telefonie, Max zniknął.
To Carmen miała dziwne przeczucie, jakby ta rozmowa po prostu nie istniała.
