Sekret milczących mężczyzn
Pozostaje tylko rozsądne i tylko dzikie przeżywają. Przechodzenie przez świat bez hałasowania czyni nas całkowitym przeciwieństwem tego, czym chcieliśmy być.
Wywołuje pewne odrętwienie.
Wyjątkowo męska cisza.
Czasami myślę, że to prosta strategia.
Fakt, że się nie pojawia.
Nie mówią o tym, co czują.
Nie zdradził swojej sentymentalnej koncepcji świata.
Aby oszczędzać energię.
Moc oparta na ostracyzmie.
Czasami wydaje mi się, że zbyt często pozwalamy się widzieć.
Że pokazujemy dokładny sposób zranienia się.
Nieustannie w tej obfitości wybitnie kobiecych myśli.
Wyrażanie siebie w tej nerwicy oznacza chęć rozwikłania.
W tym panującym egoizmie, w którym wydaje się, że wszystko, co nam się przydarza, jest warte wspomnienia, utrwalenia, napisania i udostępnienia.
Aby sprawić, że czuję się w innym stanie umysłu i dziwnie oddzielony od samego uczucia.
A ci, którzy przychodzą na naszą wystawę beznamiętni.
Niedostępny.
Wiem, co myślą moi przyjaciele.
Ale nie mówią mi, jak cierpią dni.
Nie mówią mi o swoich obawach.
Nigdy nie czułam się bezbronna.
I dlatego się nudzę.
Nudzi mnie, że mężczyźni zawsze mówią o tym, co robią, ale prawie nigdy nie konstruują rzeczywistości jednym spojrzeniem.
Każdego dnia tworzymy sieć myśli, w której prawie nie zostawiamy miejsca na głos mężczyzn.
Być może nie mają nic do powiedzenia ze swojej pozycji na świecie.
Ale zastanawiałbym się, czy tak było.
Brakuje mi sposobu.
Wdzięczność.
Aby wzbogacić ten konglomerat świateł i cieni.
Wiem, że wszyscy jesteśmy tacy sami.
Ale chciałbym, żeby mężczyźni też to wiedzieli.
I że w swojej werbalizacji zdali sobie sprawę, że w końcu rozmawialiśmy o tym samym .
Nie chcę umierać.
Zasługuję na miłość.
I to wszystko.
Chciałabym, żebyśmy wszyscy bardziej przyjęli delikatność.
Życzę czułości.
Miejmy nadzieję, że empatia.
Musimy być nosicielami kobiecości.
Jesteśmy to winni naszemu pierwszemu domowi.
Do naszych matek.
Musimy płakać.
Przestrasz nas.
Pomyśl, dlaczego
Pozostaje tylko rozsądne
Przetrwa tylko dziki.
