„Dziadkowie opowiadają nam o związku z ziemią”

Rosa M. Tristan

Dziennikarz i pisarz, opublikowała „Głos mędrców”, będący częścią projektu gromadzenia pamięci osób starszych.

Dziennikarz i pisarz, Elena Garcia Quevedo, od dawna rozumiała, że ​​to nie wystarczy, aby przedstawić rzeczywistość jako reporter, zwracając jego uwagę. Ona chciała iść dalej, aby uchwycić istotę ludzi i zdarzeń , smaków i zapachów, życia.

Po spędzeniu kilku lat jako korespondent sieci SER na Bliskim Wschodzie, jednym z najbardziej konfliktowych regionów na naszej planecie, rozpoczął długoterminowy projekt, w którym właśnie zrobił pierwszy krok: gromadzenie pamięci o starszych, o tych dziadkach, którzy umierają iz ich zniknięciem nić łącząca świat z wiedzą przodków zostaje przerwana, do której niewiele miejsca pozostawia przyspieszone, niezwykle technologiczne i nadmiernie konsumpcyjne społeczeństwo.

Wywiad z Eleną Garcíą Quevedo

Kiedy zdałeś sobie sprawę, że musisz zebrać głosy starszych?
Odkąd byłem w Jerozolimie jako korespondent, kiedy rozmawiali ze mną o dziadku lub babci, zdawałem sobie sprawę, że mam z nimi do wykonania zadanie. Szedłem już wcześniej, w moich pierwszych relacjach w Hiszpanii, kiedy za każdym razem, gdy pisałem opowiadanie, szukałem starszych, bo wiedziałem, że mają pamięć, której nikt inny nie ma, bo kumulują mądrość, nić łączącą czas. Niektórzy, gdy ich poznałem, pisali swoją historię, ponieważ wiedzieli, że jak ich tam nie będzie, to będzie stracone. Zacząłem więc gromadzić wywiady, które zakończyły się w The Voice of the Wise. Były też wyzwalacze. Ważnym było spotkanie z Piedad Isla, 80-letnią fotografką z góry Palencia, która portretowała jej życie
Ziemia. Zostawiłem z nią szczegółowy wywiad, a kiedy wróciłem i poszedłem się z nią spotkać, już jej nie było. Ta śmierć uświadomiła mi, że znika całe pokolenie, ostatnie, które żyło bez technologii.

Przypuszczam, że strat było wiele i że wiele mądrości zniknęło bez naszej świadomości.
Tak, faktycznie stało się to ponownie z innym dziadkiem z Teneryfy. Kiedy do niego zadzwoniłem, też go tam nie było. Inni chorowali na Alzheimera, demencje … W przypadku pisarza José Luisa Sampedro poznałem go w ramach innego realizowanego przez niego projektu, dokumentu Generación perdida, który opowiada o sytuacji młodych ludzi w kryzysie. Wkrótce potem zmarł. Dlatego ważne jest, aby je odzyskać, ponieważ czas ucieka.

Mają pamięć, której nie ma nikt inny, ponieważ gromadzą mądrość, nić, która wiąże czas.

W Afryce mówią, że kiedy umiera stary człowiek, spalana jest biblioteka. Ale tutaj mamy tendencję do odpychania ich, ignorowania ich.
Niektórzy ich wysłuchają, młodzi, którzy nie chcą stracić więzi; są nadzieją, ale są małymi oazami. W większości przypadków tak nie jest i ma to związek ze światem, w którym żyjemy, z systemem konsumpcyjnym, który wzmacnia walory jaskini Platona. Ile masz, tyle jesteś wart; tyle warte, tyle próbek. Niewiele mądrych dziadków może zrobić w świecie, który porusza się bez czasu na słuchanie. Sposób, w jaki przekazują swoją wiedzę, ma związek z codziennymi martwymi czasami, z przekazem ustnym. Tak wyrzeźbiono jego pamięć, wydłużając nić. A teraz, nawet w najbardziej odległych miejscach, dzieci mają czas, by poświęcić się dziadkom. Chwile, które kiedyś istniały w domach wokół ognia, już nie istnieją;skala wartości dzieci jest inna, a martwe czasy wypełnia telewizja.

Cofnięcie się do przeszłości, wyłączenie telewizorów wydaje się mało możliwe …
Nie chodzi o ich wyłączenie. Pytanie brzmi, co jest przez nich przekazywane. Jeśli historie nie są prawdziwe, jeśli dzieci i dorośli myślą, że szczęście to kupowanie coraz więcej, sukces i zdobywanie wiecznej młodości, coś jest nie tak. Dzieci są wychowywane w wartościach, dla których dziadkowie się nie liczą, i tak jest od trzech pokoleń. Ale wszystko można zrobić na korzyść. To społeczeństwo dało dużo mocy tym, którzy rzeźbią umysły i ostatecznie żyjemy w miastach, nie myśląc o innych przestrzeniach; nie tego potrzebuje ciało. Większa więź z ziemią pozwoliłaby zaspokoić wiele potrzeb, które nas stworzyły, ponieważ daje nam to pokój, radość i energię. Nie chodzi o powrót do wiosek, ale o przyjęcie tej rzeczywistości i wprowadzenie drobnych zmian w życiu. O tym mówią dziadkowie, o związku z ziemią.

Jednym z nich jest niewątpliwie wieśniak Agustín, którego projekt życiowy pogrążył się i powrócił w wieku 80 lat.
Agustín jest przykładem kogoś, kto nie poddaje się, ale pozytywnie, mając świadomość tego, co robi. Powiedział mi, że różnorodność biologiczną uczymy się od ziemi, dlaczego tak ważne jest, aby słuchać innych. Ostatniego dnia, kiedy z nim byłem, zabrał mnie do swojego ogrodu, abym mógł zobaczyć, jak wszystko zaczyna rosnąć od małego, abym zrozumiał, że trzeba mieć bazę i zaczynać wszystko w życiu od dołu. Rzucono na niego jego ogród, którego nie mógł chronić przed maszynami, ale poszedł gdzie indziej i zaczął od nowa.

Pamiętanie o tej pamięci może nam pomóc, ponieważ kryzys to nie koniec świata i istnieją wartości z przeszłości, które są aktualne.

Czy ci dziadkowie są świadomi swojej roli społecznej?
Nie wszystko. W rzeczywistości inną motywacją do rozpoczęcia tego projektu było to, że więcej osób zdaje sobie sprawę ze swojej roli. W tej chwili znajdujemy się w bardzo interesującym momencie zmiany, w którym wszyscy możemy coś zrobić. I dziadkowie, którzy też milczeli. Po przedstawieniu książki
W Burgos pewien starzec powiedział mi, że zacznie pisać o swojej przeszłości, ulubionych miejscach, zwyczajach z dawnych czasów… Chciał pisać dla swojego wnuka. Ale wielu nie zdaje sobie sprawy z tego, co mogą wnieść. Moja własna babcia opowiadała mi tylko o tym, jak ciężkie było wcześniej życie. Tego lata zaczął mi opowiadać o spółdzielniach, o ich organizacji, o duchu solidarności. Obecność tej pamięci może nam pomóc, ponieważ kryzys to nie koniec świata i istnieją wartości z przeszłości, które są aktualne. W rzeczywistości są już ludzie, którzy wracają na pole bez porzucania technologii lub cofania się do przeszłości, ale płyną wraz ze swoim czasem i ziemią.

Czy każdy ma wiedzę, którą warto przekazać?
Ważne jest, aby byli świadomi swojej wiedzy. Jeśli myślisz, że wchodzisz w drogę, opowiadając swoje historie, to koniec. Wszyscy ci, których przedstawiłem w książce, to mali bohaterowie, którzy pokonali siebie i zdali sobie sprawę, jak ważne jest bycie każdym z nich, niezależnie od roli, jaką możesz odegrać w życiu.

Wśród głosów, które zbiera, są głosy Izraela, Ameryki Łacińskiej, Egiptu, wielu małych hiszpańskich miasteczek… Czy są bardzo różne?
Są różne kultury, ale korzeń jest ten sam, ponieważ szukałem tych, którzy opowiedzą mi o ziemi. Wszyscy zgadzają się co do potrzeby równowagi, natury i przypominają nam, że musimy ponownie do tego podejść. Kiedy byłem z Arawakami z Kolumbii, nie widziałem dużej różnicy w tym, co reprezentował mój dziadek, który był rolnikiem. Ale wciąż szukam, bo książka to tylko pierwsza część bardziej ambitnego projektu: zrobienia filmu dokumentalnego o tutejszych dziadkach. Pukam do niektórych drzwi, żeby zobaczyć, czy wyjdą przed siebie.

Skomentował, że to była wewnętrzna podróż. Czy droga była trudna?
Zaczęło się w czasie wewnętrznych i zewnętrznych konfliktów, w których potrzebowałem odniesień. Jestem osobą wrażliwą, ciekawą i nonkonformistą. Był korespondentem w Izraelu, Iraku, w krajach o poważnych konfliktach. Podczas drugiej Intifady, w 2002 roku, zarejestrowano na mnie zapach masakry w Jenin, a stamtąd przyszedł spektakl The Smell of Coffee; potem pojechałem do Iraku i przyjechała zima w Bagdadzie, która zdobyła nagrodę dla najlepszego filmu dokumentalnego na Festiwalu Filmowym w Maladze. Wtedy zacząłem pisać od drugiej strony, od osoby. Emocje weszły w moje żyły, ból i radość, a ja weszłam w jej skórę. To dało mi szansę i potrzebowałem odpowiedzi, aby się stamtąd wydostać. Wśród dziadków są tacy, którzy źle się bawili, przeżyli wojnę, szukali swoich wśród umarłych,który miał swoich rodziców w więzieniu … I nie utonęli, oni go przetworzyli i stąd zrodziła się mądrość, by wiedzieć, jak żyć i akceptować siebie; akceptacja przemiany, nigdy zgodności. Z tego powodu należy je wysunąć na pierwszy plan.

Głos mędrców

„Ludzie szukają w innych tego, co mają w środku”. Babcia Pilar mieszka w Pirenejach, chroniąc świętą dolinę.

Jest jedną z 23 osób uznanych za mądrość, których głosy zostały zebrane w książce Eleny García Quevedo: „Budują mosty z naszymi korzeniami, są odniesieniami, które uczą dzieci kluczy życia ” - mówi autorka.