Mniej litości, a więcej współczucia
Komu pomaga litość? Nikomu poza tym, który to czuje. Oszczędzaj litości, nic mi to nie daje.
Jest wiersz z poematu slamowego Ollie Schminkey, który brzmi:
„Szkoda jest emocją, która biesiaduje, mówiąc o głodnych”.
Jestem zmuszony cię zacytować, bo nie wiem, jak lepiej wyrazić, co oznacza dla mnie litość innych ludzi, gdy dowiadują się o moich diagnozach . Że biorę leki. Że chodzę na terapię od jakiegoś czasu.
Ale co z ich twarzami, kiedy dowiadują się, że byłem na krawędzi śmierci? Że sam wycelowałem broń (metaforycznie; kobiety wolą inne metody popełnienia samobójstwa) i że po umyciu żołądka leżałem na szpitalnym noszach.
Te twarze napełniają mnie wstydem, a nawet złością . I wiem, że pewnie też czułbym litość dla kogoś w mojej sytuacji. Ale nie mogę powstrzymać wstydu, a nawet złości, gdy widzę na twarzy kogoś, mniej lub bardziej znanego, emocję, która nigdy nie zrobiła nic dla nikogo w niebezpieczeństwie, i wiem, że jestem tym, który został zredukowany do zwykłej smutnej lalki, która powoduje Łzy i szepty innych, bez względu na dobre intencje.
I wróciliśmy do zwykłego biznesu: coraz mniej osób nigdy nie miało „problemów ze zdrowiem psychicznym”. Dychotomia „szalenie rozsądne” nie dotyczy większości realnych, czujących istot ludzkich, ponieważ większość z nas zna w mniejszym lub większym stopniu cierpienie psychiczne.
Po części dlatego ta próba dystansowania się od mojego doświadczenia tak mnie lubi , jakbym była biedną dziewczyną, która nie wie, co robi ze swoim życiem i która jest beznadziejnym przypadkiem, kiedy prawdopodobnie ktokolwiek patrzy na mnie z tej pozycji domniemanego dobrego samopoczucia psychicznego również przeszło lub przejdzie przez jakiś minimalnie podobny epizod w którymś momencie jego życia.
Różnica między litością a współczuciem
Ale to już nie to. Czy komu pomaga litość? Szkoda to zrozumienie i troska o to, czym miłość do solidarności jest zwykłym substytutem, który nie spełnia wymagań stawianych komukolwiek. Ponieważ, aby zrozumieć, najpierw musisz porzucić pozycje wyższości, czy to moralne, czy jakiegokolwiek rodzaju. I towarzyszyć, wspierać, a nawet kochać; nawet więcej.
Szkoda, że „nie zasłużył na coś takiego” lub „z jak dobrze wszystko szło”, nie rozgrzewa mojego serca, ale kto wypowiada frazę, którą gra.
Szkoda dla osoby żyjącej z dolegliwością psychiczną polega na tym, że gość na pogrzebie udaje się z oddaniem , że bez względu na to, jak bardzo chciał, nie mógł do nikogo płakać, ponieważ praktycznie nie pamiętał zmarłego. Ale idzie na pogrzeb, aby poczuć się dobrze, aby wypełnić swoją rolę w społeczeństwie. Szkoda.
Zrozumienie to jednak coś innego. Zrozumienie to aktywne słuchanie , szczere pragnienie zrozumienia tego, co się ze mną dzieje i dlaczego wykracza poza etykietę, którą nałoży na to mój psychiatra lub ogólną nazwę leków, które biorę.
Ponieważ zrozumienie jest pierwszym krokiem do towarzyszenia , a bez towarzyszenia czym jest miłość (jakiegokolwiek rodzaju)?
Nie mam na myśli tego, że zawsze musimy tam być, ryzykując własną integralność psychiczną, ale że miłość jest czymś, co się praktykuje; nie coś do stwierdzenia. Jeśli więc staram się postępować zgodnie z tą maksymą, oczywiście czasami ją dręcząc, naprawdę doceniam, że ludzie, na których mi zależy, robią to również na swój sposób.
Ponieważ istnieje inne zdanie z tego samego wiersza, od którego rozpoczął się ten artykuł, w którym Ollie Schminkey odnosi się do swojego partnera i mówi: „Nie potrzebuję, żeby to czuł, po prostu potrzebuję, żeby mnie wysłuchał”.
Wierzę, prawda, że wszystko już zostało powiedziane.
