Cholernie nałożone poczucie winy, pozwól mi żyć

Aby być bardziej wolnymi, powinniśmy pozbyć się tej przeklętej narzuconej winy. Nie czuć się źle, kiedy dobrze się bawimy. Nie pozwólcie, aby ta radość została nam odebrana. Nie dajcie się ukarać za jedzenie cukierków. Nienawidzić nas.

Głos Roya Galána to podcast autorstwa pisarza Roya Galána dla magazynu Mentesana. Posłuchaj tego i udostępnij.

Istnieje cała kultura winy.
To sprawia, że ​​czujesz się winny z powodu przyjemności.
Poczucie, że zasługujesz na karę za dobrą zabawę.

Tak więc, kiedy sobie pofolgujesz, ta wina natychmiast się pojawia.
Rodzaj wszechmocnego głosu, który przypomina ci, że powinieneś był zrobić coś innego.
Wykorzystaj swój dzień „lepiej”.

Robienie „czegoś” produktywnego.
Nie jedz tego, co lubisz, a to oczywiście powoduje, że jesteś gruby.
Poczucie winy związane z jedzeniem jest również źródłem dochodów branży kosmetycznej.

Z jednej strony kuszą wieloma pysznymi produktami pełnymi dodatków i kalorii.
A po drugie, sprzedają ci lekarstwo.
Sprawiają, że jesteś chory, a na następnym korytarzu (za wyższą cenę) cię leczy.
Jesz złe rzeczy, a potem płacisz więcej za dobre.
Aby cię odkupić.

Ponieważ w końcu ta wina jest bardzo opłacalna.
Ponieważ jesteśmy bardzo chętni do zrobienia wszystkiego, aby usunąć tę odpowiedzialność, która spoczywa na naszych barkach z zewnątrz.

Dlatego powinniśmy zawsze, aby być bardziej wolnymi, pozbywać się tej przeklętej narzuconej winy.
Nie czuć się źle, kiedy dobrze się bawimy.
Nie pozwólcie, aby ta radość została nam odebrana.
Nie dajcie się ukarać za jedzenie cukierków.
Nienawidzić nas.

Bo w końcu tego właśnie chcą: żebyśmy się nienawidzili.
Bo kiedy ktoś siebie nienawidzi (kiedy go nie lubi), dużo łatwiej jest mu sprzedać produkt.

Wszyscy ludzie mają różne ciała.
Wszystkie skóry mają rozstępy, ponieważ żyją.
Chęć przekształcenia wszystkich ciał w jeden obraz jest niemożliwa.
Dlatego podsuwają nam nierealny obraz.
Nieosiągalny.

Bo wiedzą, że dużo wydamy, żeby tak wyglądać
Ponieważ wiedzą też, że nigdy nie dotrzemy.
I to zawsze, podobnie jak horyzont, będzie trochę dalej.
Trochę dalej.

Nie pozwólmy innym dyktować naszych nastrojów.
Nie pozwólmy im wejść do tych prywatnych przestrzeni, które mają do czynienia ze wszystkim, czym jest życie.
Nie pozwólmy im sprawić, że stracimy życie.
Niech nas w ten sposób kontrolują.
Niech ograniczają naszą wolność.

Próbować znaleźć szczęście bez poczucia winy.
Że nie kontrolują tego, co wkładamy do ust, z kim sypiamy lub w kim się zakochujemy.
Nie w ten sposób.

Jakie powinno być Twoje życie, na swój sposób, tylko Ty musisz zaznaczyć.
Łącząc to wszystko razem, to tylko tym razem.
I tego nie możemy zmarnować.
Próbuję znowu i znowu.
Proszę.