Ambiwalentne przywiązanie: nieskończona niepewność

„Ani z tobą, ani bez ciebie” to motto dzieci cierpiących na ambiwalentne przywiązanie. Tak jak im się zdarzyło jako dzieci, jako dorośli będą żywić ciągły lęk przed odrzuceniem.

Dla ludzi, istot wybitnie społecznych, niezbędne jest utrzymanie dobrej równowagi emocjonalnej, ustanowienie zdrowych relacji z ludźmi wokół nich. Jak widzieliśmy w poprzednim artykule, rodzaj przywiązania, jaki nawiązuje się między matką (lub jej zaufanymi postaciami) a jej dzieckiem, zależy od jakości przyszłych interakcji społecznych dziecka , również od przyszłego nastolatka i dorosłego.

Teoria przywiązania: ambiwalentne przywiązanie

W swoich obserwacjach „dziwnej sytuacji” Mary Ainsworth zauważyła, że ​​niewielki odsetek dzieci (około 10%) wykazywał oznaki niepokoju, nawet gdy ich matka była w pokoju. Te maluchy, chociaż bawiły się i badały otoczenie, zamiast zachowywać się swobodnie (tak jak dzieci z bezpiecznym przywiązaniem), zawsze znajdowały się w stanie czujności, nieustannie czuwając nad matką.

Kiedy wychodziła z pokoju, płakali, szukali jej i nie dawali się pocieszyć żadnemu innemu dorosłemu. Niepokój tych stworzeń był tak duży, że nie można było ich uspokoić przez cały czas, że ich matka była poza zasięgiem wzroku. Kiedy wróciła, poczuli ulgę i przyszli do matki po pocieszenie, ale prawie automatycznie byli na nią źli i odrzucili ją.

Ainsworth i jej koledzy odkryli, że typ matki tych dzieci reaguje na szczególny wzorzec, w którym więź matki z dziećmi była niezwykle niestabilna . Jak zauważyli, w niektórych przypadkach matki te zachowywały się ze swoimi dziećmi w ciepły i bliski sposób, ale w innych, w obliczu wezwań dziecka do uwagi, były niewrażliwe i beznamiętne.

Ten typ zachowań ambiwalentnych generował u dzieci, oprócz dużego lęku, silnego poczucia niepewności . Jak wyjaśnił Bowlby, ludzkie dzieci, całkowicie bezbronne i wymagające opieki i ochrony, rodzą się biologicznie zaprojektowane, aby przywiązywać się do swoich rodziców.

Przerażające jest wyobrażenie sobie strachu i poczucia bezradności i opuszczenia, jakiego doświadcza dziecko, gdy osoba, na której mu zależy, osoba, która musi się nim opiekować i chronić, nie zwraca na niego uwagi i nie dba o niego.

Dla dziecka, tak kruchego i niepewnego siebie, proszenie o pomoc i brak poczucia bezpieczeństwa, opieki i ochrony jest równoznaczne ze znajdowaniem się w sytuacji śmiertelnego niebezpieczeństwa .

Jeśli dzieci dorastają w środowisku uczuciowej ambiwalencji, niepewność wynikająca z braku pewności, że czują się kochane, otoczone opieką i ochroną, będzie im towarzyszyła przez całe życie. Jako dorośli będą żyć w ciągłym zmartwieniu i nieufności, a ich poziom lęku będzie zawsze wysoki. Jak już im się zdarzyło, gdy byli mali, przed innymi będą żywić ciągły strach przed odrzuceniem.

Jeśli mają partnera, przeniosą cały swój niepokój i niepewność na swoje życie. Na stałe będą żądać uwagi od partnera, a jeśli jej nie dostaną, pojawią się co do niego druzgocące wątpliwości. W skrajnych przypadkach ci ludzie mogą stać się patologicznie zazdrośni i odwrócić się, czerpiąc z lęku przed porzuceniem i frustracji agresywnością, naprawdę niebezpieczną dla swoich partnerów.

Sprawa Luisa

Przypadek Luisa nie był aż tak ekstremalny, ale ilustruje efekt ambiwalentnego przywiązania w dorosłym życiu.

Luis przyszedł do mojego biura, świadomy, że ma poważny problem z zazdrością . Strach, jaki czuł na myśl o opuszczeniu go przez żonę, sprawił, że był tak kontrolowany, że narażał ich związek na niebezpieczeństwo.

Luis nieustannie wkraczał w negatywny krąg, w którym strach przed porzuceniem generował ogromny niepokój, który uspokajał jedynie poprzez naciskanie na żonę, aby upewniła się, że naprawdę go kocha.

Jednak to właśnie ta patologiczna kontrola powodowała odrzucenie jej partnera .

Dwa rodzaje wspomnień

Podczas sesji terapeutycznych Luis pokazał dwa rodzaje bardzo różnych i ekstremalnych wspomnień o swoich rodzicach .

W niektórych życie rodzinne było fantastyczne , razem podróżowali, śmiali się, opiekowali się nim i wszyscy świetnie się bawili, podczas gdy w innych pamiętał kłótnie, krzyki, złość i poczucie strachu i niewidzialności.

Przez całe dzieciństwo Luisa miało miejsce kilka epizodów poważnych kłótni, chwilowego wyobcowania i późniejszego pojednania rodziców, które ostatecznie zakończyły się trwałym rozstaniem.

Dorośli byli tak zaabsorbowani własnymi problemami, że ledwo zwracali uwagę na dziecko, gdy walczyli.

Mały chłopiec czuł się zachwycony i bardzo zadbany, kiedy jego rodzice byli razem, ale cała troska i uczucie zniknęły w czasach, gdy się kłócili.

Jak widzieliśmy, co dzieje się z niepewnie przywiązanymi dziećmi, Luis dorastał z niską samooceną, silnym poczuciem niepewności i ciągłym strachem, że jego rodzice przestaną go kochać i opiekować się nim.

Podczas terapii Luis był w stanie zrozumieć paralelizm między teraźniejszością a przeszłością : kiedy dorosły mówił o swoich lękach i związku jako para, to naprawdę Luis, dziecko, opowiadało o tym, jak przeżywał relacje z rodzicami io ich strachu przed opuszczeniem.