Nie mogą nas prosić, żebyśmy się z tym uporali

Roy Galán

Mówią ci: daj sobie spokój! Z ich uśmiechniętymi ustami pełnymi zębów, z dala od ciebie, twojego ciała, twoich nieprzespanych nocy, twojej rany i twojego bólu.

Nie mogą nas prosić, żebyśmy się z tym uporali.

Mówią: daj sobie spokój!

I mówią to swoimi uśmiechniętymi ustami pełnymi zębów, z dala od ciebie, twojego ciała, twoich nieprzespanych nocy, twojej rany i twojego bólu.

Mówią to z innej planety z megafonem.

Spod wody.

W języku, który słyszysz, ale którego nie rozumiesz.

Nie zostawiają ci czasu na cierpienie, chcą, żebyś był produktywny, z powrotem na diabelskim młynie, robiąc różne rzeczy, ponieważ jeśli coś robisz, wszystko jest w porządku.

Możesz zrobić wszystko i nadal się mylić.

Jest to legalne i musisz na to pozwolić.

Bo to straszne, nigdy więcej nikogo nie zobaczyć, rozpadać się w związku lub zdiagnozować raka.

To straszne, że życie przybiera tak wiele tur, że w końcu nie wiesz, kim jesteś ani gdzie się znajdujesz.

I że musisz przeczytać instrukcje do wszystkiego, ponieważ nie wiesz, co widzisz. Nie wiesz, czy to ubranie, czy jest zjedzone.

Nikt nie może zrozumieć, jak się czujemy.

Potrafią teoretyzować i wypowiadać słowa pocieszenia.

Ale czasami wszystkie słowa brzmią tak samo.

Czasami syrop i samotność oznaczają to samo.

Przeboleć!

Potrzebujesz wehikułu czasu lub jaskini.

Miejsce, w którym czas nie płynie do przodu.

Nie zmywaj wszystkiego jak powódź.

A potem błoto.

Ale nawet jeśli nie chcesz, aby czas minął.

Czas to jedyna rzecz, która sprawi, że dzień.

Pogódź się z tym.

Ale nie dlatego, że inni cię popychają i zmuszają.

Ale ponieważ chociaż nic już nie jest takie samo.

Jest dzień, w którym znów odkrywasz, że jesteś szczęśliwy.

Znowu mówisz o przyszłości.

Znowu się śmiejesz.

Odkrywasz siebie twarzą w zachodzie słońca leżąc w hamaku.

Godzisz się z tym życiem, które czasami chce nas poniżyć.

A inni po prostu nas pieszczą.