Wyuczona bezradność: dlaczego nie odwrócimy się od bólu?

Wyuczona bezradność to zachowanie poddania się, paraliżu i bierności w obliczu agresji z zewnątrz, które uniemożliwia nam reagowanie w celu zapewnienia sobie bezpieczeństwa.

Z konsultacji pochodzi podcast przygotowany przez psychologa Ramóna Solera dla magazynu Mentesana. Posłuchaj tego i udostępnij.

Maria zaplanowała tę wizytę w muzeum nauki na tydzień. Wiedział, że Araceli, jego dziewięcioletnia córka, była szczególnie podekscytowana, poza tym, że cały sobotni poranek spędził sam na sam z nią, odwiedzając Planetarium.

Zwiedzili muzeum, wzięli udział w kilku warsztatach i zajęciach i nadszedł czas na upragnioną podróż przez gwiazdy. Maria w tym czasie nie była świadoma, że ​​następne pół godziny stanie się jedną z najbardziej nieprzyjemnych w jej życiu: czuła się niezdolna do obrony swojej córki.

Czasami, jak to się zdarzyło Marii, musimy być narażeni na ekstremalną sytuację, która wywołuje u nas silny szok emocjonalny i decyduje o tym, że nie chcemy już być uwięzieni w przeszłości.

Maria i jej strach przed obroną

Po długim czasie oczekiwania w kolejce María i Araceli weszli do planetarium i usiedli z tyłu pokoju w całkowitym spokoju. Po dwóch lub trzech minutach usłyszeli monitor krzyczący z drzwi, że nie ma miejsca dla wszystkich dorosłych i że dzieci będą musiały usiąść na niewygodnych drewnianych stołkach przed Araceli i fotelami jej matki.

Automatycznie wszystkie dzieci, z wyjątkiem Araceli, popychane przez rodziców, opuściły swoje miejsca i mogły usiąść na twardych drewnianych ławkach.

Araceli odmówiła, powiedziała matce, że czuje się na swoim miejscu wygodnie i nie chce się ruszać. Maria uważała, że ​​to w porządku, nie rozumiała dlaczego, ponieważ były mniejsze, dzieci musiały się teraz ruszać i trochę bardziej niewygodnie. Obaj kontynuowali rozmowę i zapomnieli o incydencie z krzesłami.

Jednak po kilku minutach ten sam monitor podszedł do ich miejsca, w którym siedzieli i bez słowa złapał dziewczynę za ręce, pociągnął ją i położył w bardzo zły sposób na tych zimnych stołkach „przeznaczonych” dla dzieci.

W tych chwilach Maria zaczęła odczuwać głęboki ból, lęk, brak reakcji, pozostała sparaliżowana, nie mogła się ruszać ani mówić.

Wstyd, strach, udręka i niepokój ogarnęły Marię; a przede wszystkim paraliż

Wewnątrz Maria wiedziała, że ​​musi stanąć twarzą w twarz z pracownikiem i bronić swojej córki, ale czuła się mała, słaba, słaba, udręczona i nie mogła nic zrobić ani powiedzieć, aby zmienić sytuację.

Wyuczona bezradność: bierność, uległość i paraliż

Kiedy w następnym tygodniu María przyszła do mojego biura i opowiedziała mi o tej scenie, nadal była głęboko zraniona i udręczona wszystkim, co się wydarzyło. Maria nie zdawała sobie z tego sprawy, ale jej reakcja mogła zostać ujęta w tak zwanej „ wyuczonej bezradności ”, zachowaniu bierności, uległości i paraliżu przejawianego przez ludzi, którzy przeżyli dzieciństwo pełne przemocy i kary.

Kiedy poczuła się atakowana (przez córkę), María została pozbawiona sił, poczuła ten sam strach i tę samą udrękę, którą odczuwała jako dziecko, gdy ojciec karał ją (nawet fizycznie) na oczach całej rodziny.

Aby uniknąć fizycznego i emocjonalnego cierpienia, Maria opracowała strategię milczenia i akceptacji bez ruszania się i narzekania po latach kar. Z czasem dziewczyna przyswoiła sobie przekonanie, że w każdej niebezpiecznej sytuacji, takiej jak ta w planetarium, nie może nic zrobić i że jedyną rzeczą, która pozwoli jej przeżyć, będzie zamknięcie się i pozostanie w bezruchu.

Wiele osób po traumatycznym dzieciństwie reaguje tak samo, jak Maria w wieku dorosłym. Ból, przemoc i poddanie się autorytetowi (rodziców, nauczycieli, bliskich) powracają w postaci wyuczonej bezradności paraliżującej ich ruchy i wyciszającej głosy.

Odprogramuj bezradność

Uświadomienie sobie, w jakim stopniu wyuczonej bezradności dotyka nas jest pierwszym krokiem w rozpoczęciu tej zmiany.

Terapeutyczna praca nad modyfikacją tych wzorców, polegająca na przeprogramowaniu prawie całego życia represji i zniewolenia, jest pracochłonna, ale niezmiernie satysfakcjonująca. Każdy krok naprzód, każdy mały krok w kierunku wyzwolenia to ogromny powiew świeżego powietrza dla poczucia własnej wartości tych ludzi.

Myślenie, które służy promowaniu zmian i że zawsze pracuję z ludźmi, którzy proszą mnie o pomoc, opiera się na następującej przesłance:

„W chwili obecnej możesz wstać i się bronić. Nie potrzebujesz dorosłych, aby przeżyć ”

Wydaje się to oczywiste, ale negatywny wzór był tak wyryty od dzieciństwa w nieświadomości tych ludzi, że musimy przekazać te pozytywne i zaktualizowane wiadomości do obecnej rzeczywistości, aby wzmocnić nowy program wolny od paraliżu i uległości.