Ból przewlekły: psychologiczne klucze do jego złagodzenia

Thomas Alvaro

Oprócz środków przeciwbólowych istnieje kilka zasobów psychologicznych, dzięki którym nasz umysł może doświadczać bólu w inny sposób

Odczuwanie bólu jest osobistym doświadczeniem, w którym w grę wchodzi wiele czynników warunkujących: temperament, otoczenie, dieta, stłumione emocje … Wysłuchanie jego przesłania, obserwacja go ze świadomości czy przyjmowanie suplementów pomoże nam z nim żyć.

Około 12% dorosłych cierpi na przewlekły ból . W Hiszpanii ponad cztery miliony ludzi spożywa rocznie około 150 milionów środków przeciwbólowych. Chociaż ból można zidentyfikować i potraktować jako problem wyłącznie cielesny, nie wolno nam zapominać, że nasza część fizyczna stanowi główne wsparcie psychiki, aspektów mentalnych i emocjonalnych oraz naszej tożsamości.

Medycyna psychosomatyczna zwraca szczególną uwagę na związek między konfliktami psychicznymi a cierpiącym ciałem.

Podczas gdy ostry ból działa jak objaw i może mieć charakter ochronny - tak jak wtedy, gdy zdejmujemy rękę z ognia - przewlekły ból jest sam w sobie chorobą, ciało staje się wrogiem i pojawia się uraza i złość.

Kiedy osoba identyfikuje zewnętrzne źródło bólu , reaguje agresywnością i złością, ale gdy ból pochodzi z wnętrza, pojawia się dolegliwość i depresyjne podrażnienie. Miejmy nadzieję, że środki przeciwbólowe częściowo stłumią ból, ale oprócz wywoływania skutków ubocznych nie rozwiążą źródła choroby lub problemu.

Różne postrzeganie bólu

Znaczenie relacji ciało - umysł obserwuje się np. W przypadku dzieci z nawracającymi dolegliwościami brzusznymi, z których większość ma wysoki poziom lęku i zaburzenia nastroju.

Również wrażliwy temperament osób z fibromialgią sprawia, że ​​pacjenci ci są szczególnie podatni na stres i urazy, z wyraźnym wzrostem wrażliwości na ból.

Fakt, że najłagodniejszy bodziec staje się bolesny, podkreśla zakres, w jakim doświadczenie bólu jest złożone i indywidualne oraz obejmuje aspekty sensoryczne, emocjonalne i społeczne, teraźniejszość i przeszłość.

Wiele badań wykazało, że odczuwanie bólu nie koreluje zarówno z przyczynami fizycznymi, jak stanami emocjonalnymi, czasem ukrytymi, ciągnącymi osobę, stopniem stresu, lęku czy depresji.

Poprawa objawów depresyjnych jest w stanie zredukować ból oraz sprzyja stanowi zdrowia i jakości życia, co podkreśla znaczenie psychoterapii i technik umysł-ciało w kompleksowym leczeniu bólu.

Dane te uzasadniają obecną świadomość zarówno pracowników służby zdrowia, jak i społeczeństwa, co do poszerzenia perspektywy zrozumienia i leczenia bólu.

Biologiczna strategia naszego organizmu

Dla tych, którzy go cierpią, chwila bólu jest nieunikniona, należy do nich jak oddech i ma na celu ostrzeżenie, że coś jest nie tak. Zamiast tego cierpienie, które mu towarzyszy, jest opcjonalne , wybór, który może trwać przez ograniczony czas lub całe życie i służy jako ujawnienie możliwego znaczenia.

Jako inteligentna strategia biologiczna organizm walczy z plecami, a ból jest adaptacyjną częścią jego programu.

To język, układ scalony, który należy rozpoznać i nadać mu znaczenie. Odsłuchiwanie zaszyfrowanej wiadomości ostrzega nas:

• Ból kości jako wyraz strachu.
• Związek między bólem serca a smutkiem.
• Ból dróg żółciowych i wątroby związany z wściekłością, złością i agresywnością.
• Ból przewodu pokarmowego, który objawia się tego, czego w życiu nie mogę przełknąć ani strawić.

Jest to zakodowana choroba wyrażana przez biologiczną funkcję narządu; symptom jako wiadomość w poszukiwaniu rozwiązania.

Ból: pytania, na które należy odpowiedzieć

Ból nie jest obiektywny , ale należy do sfery subiektywnej, do doświadczenia afektywnego, które przekłada to, co dzieje się z ciałem, na świadomość. Jest to krzyk chorego narządu, ale zawiera także funkcję psychologiczną, działając jako wezwanie do zwrócenia uwagi z powrotem na jednostkę, a nawet duchowe, jako ćwiczenie internalizacji i uznania własnej tożsamości.

Ból jako pytanie w bezlitosnym przesłuchaniu, na które trzeba znaleźć odpowiedź .

Kiedy ból jest bardzo ostry, prawie elektryczny, może prowadzić do pragnienia własnej śmierci; niszczy życie, alienuje je i stawia pacjenta przed jego własnymi ograniczeniami. Może to upokarzać i dewaluować osobę, dopóki nie stanie się własną karykaturą, nie unieważni jej rozwoju i bezceremonialnie nie przywróci jej do korzeni.

Ból niweczy wysiłki rozumu i może zrujnować relacje społeczne i rodzinne, seksualne i moralne. Jest wielkim niszczycielem znaczenia i znaczenia. Jej niesprawiedliwość jest odtwarzana przez uczynienie jednostki aspołeczną.

Zerwij więzi z otoczeniem, aby bez zastanowienia podjąć wymagający cel w zakresie wewnętrznego doświadczenia. A w skrajnym przypadku zrywa również więzi religijne lub duchowe: wszystkie wielkie prawdy rozpadają się przed niszczycielskim rozmiarem ich spustoszeń.

Emocje zanikają, a intelekt, uczucie, przyjaźń i miłość znikają . Ból wyzwala kruchość, wywołuje udrękę i napełnia nas strachem. Jego strategia, jako obsesyjnego nauczyciela teraźniejszości, polega na wyłączeniu przyszłości i wymazaniu przeszłości.

Ból prowadzi do depresji poprzez utratę kontroli, wyobcowanie, bezradność i bezradność. Większość ekspertów twierdzi, że konieczne jest porzucenie fałszywego pojęcia korzystnego bólu. Twierdzą, że rzadko dostojnie lub uszlachetnia; zamiast tego jest zwykle fizycznie, psychicznie i społecznie destrukcyjny.

Dla tych autorów ból jest zawsze bezużyteczny , zubaża i sprawia, że ​​najjaśniejszy duch staje się istotą tępą, zamkniętą na siebie i skupioną na swoim złu.

Wychodzimy z założenia, że ​​możemy odpędzić ból, zachęceni ciągłym postępem technologicznym, przyjmując duże ilości środków przeciwbólowych, wyciszając wołania ciała, które krzyczy do nas o słuchanie i uwagę.

Jednak doświadczenie bólu jest wyjątkowe i należy do sfery odczuwania danej osoby. Ból ciała pełni swoją rolę uwrażliwiania na wszystkich poziomach, zwiększa świadomość, która nadaje głębię i znaczenie doświadczeniu, oraz zakłada porzucenie pragnienia i połączenia z teraźniejszością, skoncentrowaną tu i teraz w punkcie maksymalnego cierpienia.

Powstrzymaj się od bólu

Na szczęście ból ma wiele aspektów i można go doświadczać i interpretować na różne sposoby. Wiele kobiet doświadcza porodu np. Jako jednego z najbardziej radosnych i znaczących doświadczeń w ich życiu, pełnego przyjemności, podniecenia i erotyki.

W takich przypadkach oddzielenie bólu od towarzyszącego mu cierpienia umożliwia uczciwe i pełne zmierzenie się z bolesną sytuacją. Podobnie, w ekstremalnych warunkach ból może doprowadzić do zapaści, a następnie uruchomić mechanizmy bezpieczeństwa, które wywołują niezwykłe stany świadomości i przeżyć pozaosobowych.

To druga strona lustra: ból może być źródłem oświecenia , klarowności i poszerzenia świadomości. Pomimo tego, że kiedy się pojawia, pochłania całą energię człowieka, a jego „hałas” wyłącza funkcjonowanie umysłu.

Ból również przywraca nas na terytorium świadomości i jest w stanie obudzić niezrównaną wrażliwość, niezwykłą ostrość aspektów, których inaczej nie można by dostrzec.

Dwa sposoby radzenia sobie z tym

Przewlekły ból jest zakotwiczony w mózgu i pozostaje odporny na wszelkie naukowe próby zachęcania do ucieczki, uśmierzania bólu i stosowania leków, subtelnie wzywając do oporu, kontemplacji i samokontroli.

Kiedy przekracza granicę tolerancji, zwykle nawet wyszkolony i potężny umysł nie jest w stanie go powstrzymać i zintegrować. Wtedy pozostaje tylko spróbować to przekształcić. Ponieważ ból nie jest niezgodny z radością lub pozytywnym nastawieniem.

Istnieją dwie świetne strategie:

• Spróbuj to rozbić i usunąć ze świadomości. Ma na celu wyodrębnienie komponentu sensorycznego, przekształcenie go w obiektywne zjawisko, które można kontemplować, pozbawienie go ładunku emocjonalnego i przekształcenie w prostą percepcję
• Odbierz to i spróbuj to opanować. Próbujemy nauczyć się z tym żyć, przyjmując pozytywne nastawienie do doświadczenia, zastępując negatywne błędne wyobrażenia o beznadziejności i porzucając nieprzystosowawcze zachowania. Przyjmując aktywną rolę i utrzymując „wzrok bestii” bez mrugnięcia okiem, osoba zaczyna żyć „tak, jakby” nie odczuwała bólu, a następnie doświadczenie to zmniejszyło się lub zniknęło.

Wymagający nauczyciel

Jeśli przyjmiemy, że bólu nie da się zrozumieć , to właśnie ten brak sensu staje się paradoksalnie znaczeniem bólu. Z dala od przeszłych, chorobliwych wzorców cierpienia, pojawia się nowy horyzont, poza dylematem między walką a akceptacją, który pozwala nam stać twardo i spojrzeć na przeciwności twarzą w twarz jako sposób na w pełni ludzkie.

Jeśli nie możesz tego rozgryźć, pozwól mu się rozpuścić . Jest to postawa odwagi: nie uciekaj, nie akceptuj wrażliwości jako siły i daj w tym wysiłku ciało i duszę.

Pozostań otwarty, nadaj sens cierpieniu i poddaj się doświadczeniu bez zastrzeżeń, nie mając nic do ukrycia, nie ma się czego bać. Próbując nic nie uzyskać, niczego nie oczekuj, po prostu bądź, zostań i obserwuj. Rozważać.

Być może byłby to sposób na nadanie sensu bólowi, zaakceptowanie go jako wymagającego nauczyciela, który zmusza owoc autentycznej przemiany świadomości do dojrzewania.