Zmusili mnie do opieki nad młodszym bratem
W wielu rodzinach starsze rodzeństwo jest odpowiedzialne za opiekę nad młodszymi. To powoduje u nich braki, które niosą ze sobą do końca życia. Kiedy ci ludzie zdają sobie sprawę, jak niesprawiedliwy był ten obowiązek, zaczynają go uzdrawiać.
Kolejność narodzin dziecka w Twojej rodzinie może wpływać na rozwój jego osobowości. Bardzo częstym przypadkiem jest starsze rodzeństwo, które jest odpowiedzialne za opiekę nad maluchami.
Ta nadmiar odpowiedzialności może w końcu spowodować, między innymi, ataki lęku, brak poczucia własnej wartości, frustrację i depresję.
Należy jednak pamiętać, że nie musi to dotyczyć wszystkich dzieci, które są starszym rodzeństwem. Oprócz kolejności przybycia na rozwój osobowości wpływa wiele innych czynników, takich jak styl rodzicielski, charakter rodzicielski, zwyczaje rodzinne itp.
Tag „dozorca”
Kiedy zaczął przychodzić na terapię, Pablo czuł się odpowiedzialny za wszystko, co stało się z jego młodszym bratem. Zawsze żył w obawie, że może mu się przydarzyć coś złego.
Tak bardzo się o niego troszczyła, że zaniedbała własną rodzinę. W rzeczywistości był bliski zniszczenia swojego małżeństwa z powodu ciągłych argumentów, które generowała ta sytuacja.
Pablo nie zdawał sobie sprawy z głębokiego programowania, któremu był poddawany jako dziecko, aby opiekować się swoim młodszym bratem.
Kiedy rodzi się rodzeństwo, członkowie rodziny często podchodzą do starszego brata, aby pokazać mu, jak dojrzały jest i jak powinien opiekować się swoim młodszym bratem.
Nawet jeśli „najstarszy” ma 2 lub 3 lata, zaczyna otrzymywać takie wiadomości, jak „musisz pomóc swoim rodzicom”, „teraz musisz być bardzo odpowiedzialny” lub „będziesz musiał zaopiekować się swoim młodszym bratem”.
Większość z tych wiadomości nie jest złośliwa i stara się nadać starszemu bratu ważne miejsce, aby nie był zazdrosny o nowo przybyłego. Jednak w niektórych przypadkach, gdy rodzice przekształcają te ostrzeżenia w obowiązki, na te maluchy spada ciężka płyta.
Wczesne dojrzewanie
Niezależnie od tego, ile lat ma dziecko, zmuszone jest nagle dojrzeć, by zaopiekować się bratem. W jakiś sposób traci status dziecka, nie może już bawić się i cieszyć tak, jak powinien, bo to na nim spoczywa obowiązek dbania o zdrowie i bezpieczeństwo malucha.
Tak właśnie stało się z Paulem. Jego brat urodził się, gdy miał 3 lata i zgodnie z tym, co mówił mi na naszych sesjach, zawsze pamiętał, jak go pilnował i opiekował się nim.
Scena z dzieciństwa, która naznaczyła go głęboko, to pewnego dnia, kiedy miał 6 lat (i jego brat 3), w którym jego rodzice z jakiegoś powodu byli nieobecni w domu i zostawili go pod opieką malucha. Ten ostatni po kilku minutach rzucił na podłogę roztrzaskany szklany wazon.
Chłopiec był przestraszony iz szoku upadł na resztki wazonu i zrobił małe skaleczenie na dłoni. Nie było to nic poważnego, ale wystarczająco szokujące, by zszokować jego starszego brata.
Pablo czuł się absolutnie odpowiedzialny za to, co się stało, do tego stopnia, że doszedł do wniosku, że jego młodszy brat umrze z powodu braku uwagi.
Kiedy jego rodzice przyjechali i dowiedzieli się, co się stało, zamiast wziąć odpowiedzialność, obwinili małego Pabla za wypadek i ukarali go za to.
W młodym wieku nie był w stanie zdać sobie sprawy z nadużyć związanych z pozostawieniem go pod opieką brata.
Przyjmując rolę, jaką powierzyli mu rodzice, obiecał podwoić swoje wysiłki , aby ponownie nic złego nie spotkało jego brata.
Nadmiar zmartwień
Gdy dorastali, opieka nad Pablem uległa radykalizacji, przekraczając normalne granice relacji z rodzeństwem. Zawsze przejmował się tym, co robi jego brat i obserwował każdy jego ruch.
Strach, że jeśli opuści czujność, stanie mu się coś poważnego, był zawsze obecny. Miał nawet liczne koszmary, w których jego brat umierał w najdziwaczniejszy sposób. we wszystkich śmierć brata zawsze była jego winą.
Obecnie stosunki między dwoma braćmi zostały zniszczone przez ten wzór odpowiedzialności.
Mały chłopiec wymagał przestrzeni i niezależności, ale Pablo nie był w stanie obniżyć poziomu popytu.
Aby mieć zdrowe relacje z bratem, Pablo musiał przyznać, że on też był bardzo młody i że jego rodzice powinni byli się nimi opiekować. To niesprawiedliwe, że obarczali go taką odpowiedzialnością.
Jak porzucić ten wzór
Nasza praca terapeutyczna skupiała się na przeprogramowaniu idei nadmiernej troski, uwolnieniu się od poczucia winy za wszystko, co może się przydarzyć jej bratu. Ta zmiana doprowadziła do szeregu ulepszeń we wszystkich aspektach życia społecznego Pabla.
Młodszy brat (który miał już 42 lata) przestał czuć się obserwowany i naciskany, a oni byli w stanie zbudować znacznie zdrowszą i bardziej zrównoważoną relację, w której obaj troszczyli się o siebie jak bracia, ale z dala od jakiejkolwiek presji.
Z drugiej strony Pablo był w stanie odbudować relację z żoną i dziećmi, które prawie porzucił z powodu problemu.
