Duma z istnienia

Duma to miejsce dla każdego. Dla różnorodnych ludzi i dla tych, którzy kochają różnorodność. Dla tych z nas, którzy zrozumieli, że bogactwo świata jest w liczbie mnogiej. Że uczymy się z miejsc, które zajmują inni.

Wyobraź sobie, że ktoś cię odrzuca z powodu nosa.
Albo usta.
Wyobraź sobie, że istniała możliwość, że ludzie mogą zagrozić, że wycofają z ciebie uczucie do oddychania.
Że sprawiają, że czujesz, że jest coś złego w byciu żywym.

Wyobraź sobie, jak to jest bać się, że przestaną cię kochać, ponieważ jesteś tobą.
Że zmuszają cię do udawania, że ​​nie jesteś sam.
Jakie smutne byłoby życie.
Jakie niewolnictwo i hańbę.

Cóż, tak właśnie ucierpieliśmy my, należący do kolektywu LGTBIQ +.
Byliśmy bici, więzieni, rażeni prądem, nazywani chorymi i chorymi, pogardzani, rozstrzeliwani za coś, co jest dla nas nieuniknione.
Ponieważ nie wybieramy.
Jesteśmy.

I nie narzekamy ani nie robimy ofiar.
Domagamy się czegoś tak podstawowego, jak nasze prawo do miłości, pragnienia i wolności.

Twierdzimy, że rzeczywistość przestaje być brutalna.
Niech nie mierzą naszego stopnia normalności.
Że zostawiają nas w spokoju, który mamy tylko tym razem tutaj.
Zakochać się, złapać nasze orgazmy i spróbować być i być.

Że wszyscy jesteśmy otoczeni wypadkami, nieobecnościami i karami, co utrudnia nam to.
Prosimy tylko, żebyś przestał nas nienawidzić.
Duma to dzień, w którym świętuje się bunt.
Przeciw niegodnym i niesprawiedliwym.
Akt uzasadnionej obrony wszystkiego, co ludzkie.

Duma to miejsce dla każdego.
Dla różnorodnych ludzi i dla tych, którzy kochają różnorodność.
Dla tych z nas, którzy zrozumieli, że bogactwo świata jest w liczbie mnogiej.
Że uczymy się z miejsc, które zajmują inni.

Duma jest silna.
Wewnętrzna broń do wspólnego pokonania strachu.
Trzymać się za ręce.
I krzycz, że zasługujemy na dobro.

To mimo wszystko i wszystkich.
Nigdy nie udało im się nas zabrać.
Radość.