Nie możemy wymazać tego, co się stało, ale mimo to możemy iść do przodu

Może życie nie jest takie, jak sobie wyobrażaliśmy. Może wolelibyśmy inny. Ale oto, co tam jest. I możemy tu marnować dni narzekając i wściekle, aż uschniemy, pochłonięci nienawiścią. Albo możemy kochać.

Nie możesz uciec.
Czy możesz uwierzyć, że tak.
Że zmieniasz swoje życie, że zaczynasz od nowa, że ​​to się nie wydarzyło.

Ale rzeczy, które ci się przydarzyły, wydarzyły się.
Ludzie umierali, kraty zamknięte, było to trzęsienie ziemi, odwołali serię, przestali robić zeszyty, w których pisałeś listy do ludzi, którzy byli daleko, kot zniknął.
Ludzie to historie i nie możemy ich wymazać.

Jedyne, co możemy zrobić, to je zaakceptować.
To podróżowanie w umyśle, tak jak dziewczyna podróżuje po brzegu.
Albo ptak to kink.

Możemy tylko podziękować.
Bo jeśli nadal możemy o tym myśleć, nawet jeśli nam się to nie podoba, nadal tu jesteśmy.
Że wciąż mamy czas.

Nie możemy uciec.
Ponieważ cień jest przyszyty do naszych stóp.
I nie możemy tego zostawić.

Ponieważ musimy się odwrócić.
I przytul ją.
Nie możemy uciec.

Możemy tylko sobie wybaczyć i starać się robić lepiej.
Może życie nie jest takie, jak sobie wyobrażaliśmy.
Może wolelibyśmy inny.

Ale oto, co tam jest.
I możemy marnować nasze dni tutaj narzekając i wściekle, aż uschniemy, pochłonięci nienawiścią.
Albo możemy kochać.
Rzeka, gałęzie, wiatr wstrząsający koronami drzew, kolor granicy, te oczy, ta piosenka.

Nie możemy uciec, nie
Ale możemy nadal mieć nadzieję, trzymając się ciał.
Ten, który mówi, mówi resztę.
Że są powody.
Kontynuować życie.