„Wiele dzieci ukrywa ból, aby nie martwić rodziców”

Sílvia Díez

Jest wiele dzieci, które dorastają jako emocjonalne sieroty. Siedzenie obok dziecka przed pójściem spać, aby opowiedzieć mu historię, w czasie, gdy jest ono zwykle zrelaksowane, może ułatwić kontakt z nim i promować jego emocjonalną ekspresję.

„To nie przypadek, że w Hiszpanii samobójstwo jest główną przyczyną zgonów wśród nastolatków. Wszystko, co nie zostało rozwiązane w dzieciństwie, objawia się intensywnie w okresie dojrzewania i prowadzi nas na tym etapie do konfrontacji z problemem, którego przyczyną jest to, jak samotne i zaniedbane były przez całe dzieciństwo ”- mówi psycholog dziecięcy. Mercè Bermejo.

Ta specjalistka, która codziennie boryka się z tego typu problemami w swojej praktyce, skierowała kolekcję Senticontes wydawnictwa Editorial Sentir, aby pomóc rodzicom i nauczycielom towarzyszyć dzieciom w coraz większym stopniu emocjonalnie na różnych etapach i sytuacje takie jak rozstanie z rodzicami, pojedynek, prześladowanie …

Towarzysz przez historie

„ Historie są dla nich dobrym narzędziem do zrozumienia tego, czego doświadczają. Ale mieliśmy wrażenie, że ci, którzy istnieli, nie do końca pomogli w przeprowadzeniu tego emocjonalnego towarzyszenia, a dochodzenie przeprowadzone wspólnie z UNED, Autonomicznym Uniwersytetem w Madrycie i Uniwersytetem Francisco de Vitoria potwierdziło to nam ”, wyjaśnia Bermejo.

Autorami różnych historii w tej kolekcji są czołowi profesjonaliści w każdej dziedzinie psychologii. Celem tych interaktywnych historii jest stworzenie przez młodych czytelników własnej historii.

„Historie mają ogromną moc terapeutyczną i odpornościową, ponieważ dzięki nim dziecko może zostać rozpoznane jako dotknięte traumą i jako ktoś, kto zdołał przejść do przodu” - mówią Maryorie Dantagnan i Jorge Barudy, dwaj wiodący eksperci w dziedzinie trauma i odporność, które dotyczą tego problemu w historii „El talizman de Luna”.

„Historia, która odzwierciedla tę rzeczywistość, dostarcza człowiekowi materiału do przedstawienia siebie jako ocalałego, bohatera lub bohaterki własnej historii, dzięki czemu staje się świadomy bycia odpornym i jednocześnie, że przeżył niesprawiedliwość, przeciwności losu lub okrucieństwo.

„Najgorsze okrucieństwa to te popełnione przez samych członków rodziny, takie jak znęcanie się, znęcanie się nad dziećmi, zła miłość, brak uczucia i odrzucenie” - podkreślają Dantagnan i Barudy. I czy możemy wykryć, że dziecko żyje z traumą? Mercè Bermejo tak uważa.

Jak możemy to wykryć, Mercè?

Rodzice są bardzo zmartwieni, gdy pojawia się wiele lęków lub tików, ale w wielu przypadkach są one częścią etapu ewolucji i znikają same. Powinniśmy martwić się bardzo wycofanym dzieckiem, nawet bardziej niż tymi, które mają problemy z zachowaniem lub tych, których nazywa się buntowniczymi opozycjonistami.

Należy również wziąć pod uwagę, że za wieloma problemami behawioralnymi często kryje się ogromny smutek. Czasami urazy są somatyczne z zapaleniem skóry, bólami głowy lub brzucha. To, że dziecko przestało robić to, co lubiło lub że na wcześniejszym etapie ewolucji następuje regresja, jest oznaką niepokoju.

Czy cisza boli najbardziej?

„Ta cisza bardzo mnie zraniła, a moi rodzice też wydawali się smutni. Nie wiedziałem, co robić: czy się śmiać - co jest przesadną adaptacją - czy udawać, że nie słyszę, czy się smucić, czy wpaść w furię ”, mówi jedna z naszych historii. Kiedy zadają nam pytanie, wygodnie jest na nie odpowiedzieć, tak, we właściwy sposób, a nie w języku dorosłych, który prowadzi nas do mówienia i mówienia, prowadząc ich do odłączenia się, ponieważ nie podążają za nami.

Chodzi o dostosowanie naszych wyjaśnień do etapu ewolucji, na jakim się one znajdują, a te historie stanowią do tego dobre narzędzie terapeutyczne, a także zasób literacki, który ułatwia udzielanie odpowiedzi i towarzyszenie w ich czytaniu.

Jak im wyjaśnisz, że ich rodzice się rozwodzą?

W książce, która ma towarzyszyć dzieciom w tej sytuacji, widzimy walczących dwoje dorosłych, ponieważ często uważamy, że nasze dzieci nie zdają sobie sprawy, że się kłócimy, ale to robią. A rozstanie rodziców rodzi w nich wielkie poczucie winy, dużo frustracji i strachu.

Wierzą, że mogą stracić rodziców, że nie będą już kochani, że zostaną porzuceni i aby nie czuć, nadużywają technologii lub są agresywni. W sytuacji rozwodu konieczne jest wyjaśnienie, że separacja nie jest ich winą, że nadal będą kochani, a rodzice zawsze będą przy nich. To daje im bezpieczeństwo. Muszą też wiedzieć, że nie stracą żadnego z nich i że kiedy są z jednym, zawsze mogą zawołać drugiego.

Nie powinniśmy ich kwestionować ani zmuszać do powiedzenia nam, co zrobili, gdy byli z drugim rodzicem. Wiedza jest naszą potrzebą, a nie ich potrzebą. Nie powinniśmy też dawać im upustu, rozmawiając z nimi o tym, co zrobili nam ich matka lub ojciec, ponieważ wtedy zachowują się jak pseudo-dorośli nadmiernie zespoleni z rodzicami na poziomie emocjonalnym.

Jak możemy im pomóc radzić sobie z żalem?

Przede wszystkim musimy pozwolić im przejść przez mikro-pojedynki, które toczy się na co dzień. Nasze społeczeństwo wierzy, że dzieci muszą być zdrowe, zawsze szczęśliwe, bez cierpienia, płaczu czy kopania. Ale wtedy nie dajemy im pozwolenia na łączenie się z nieprzyjemnymi emocjami, czymś, co jest konieczne. W obliczu pojedynku nie chodzi o szukanie rozwiązań, aby czuć się dobrze - co jest skłonne większości rodziców - ale o emocjonalne towarzyszenie im, aby ich powstrzymać.

Jak zwykle manifestują się somatyzacje emocji u dzieci?

Z bólami głowy, zapaleniem skóry, bólami brzucha… Podczas konsultacji coraz częściej spotyka się dysocjację między częścią emocjonalną a poznawczą w wyniku braku towarzyszenia emocjonalnego ze strony rodziców.

Nadużywanie technologii pogłębia ten brak inteligencji emocjonalnej, ponieważ nie jest już konieczne wyrażanie tego, jak się czujemy słowami, ale raczej emotikonami. Kiedy pytasz dzieci, jak się czują, nie wiedzą, co odpowiedzieć, ale rodzice też nie wiedzą, ponieważ im też brakuje świadomości swoich emocji.

Większość z nich wymaga konkretnych wskazówek, ale chodzi o uświadomienie sobie tego, co czujemy. Więc uczą się od nas. Wczoraj na konferencji zapytałem: „Kiedy jesteś zły, czy dajesz sobie pozwolenie na bycie i wyrażanie tego?”

I nie chodzi o to, co mam zrobić z dzieckiem, ale o to, co robię ze sobą. W końcu nieustannie patrzą na nas, aby nas naśladować, aw dużej mierze nasza praca jako wychowawców zależy również od naszej świadomości emocjonalnej.

Czy inteligencja emocjonalna nadal jest niedoceniana w szkole?

Jest to wspaniały przedmiot do zrobienia w domu i szkole. W szkołach znęcanie się jest obecnie źródłem niepokoju, ale źródłem tego problemu jest często to, że dzieci nie wiedzą, jak się komunikować podczas zabawy.

A to dlatego, że dorośli nie nauczyli ich tego, ponieważ sami tego nie wiedzą. Kiedy wracają do domu, spędzają cały czas podłączeni do telefonów komórkowych, całkowicie odłączeni od swoich dzieci. Tak więc, kiedy dzieci bawią się z innymi, robią to z powodu nadużycia władzy lub agresywności spowodowanej ignorancją.

Nie możemy im powiedzieć, że oglądają za dużo telewizji, podczas gdy my nie odkładamy telefonu komórkowego. Ponieważ wciąż próbują się z nami komunikować, a my im mówimy: „Zaczekaj chwilę”. A kiedy prosimy ich, aby powiedzieli nam później, nie chcą już tego robić.

Jest wiele dzieci, które dorastają jako emocjonalne sieroty. Siedzenie obok dziecka przed pójściem spać i opowiadanie mu historii w czasie, gdy jest ono zwykle odprężone i ma słabsze mechanizmy obronne, może ułatwić kontakt z dzieckiem i promować jego emocjonalną ekspresję, gdy opowiadają nam, jak minął ich dzień. Udowodniono naukowo, że dziecko może umrzeć bez zakrytej części uczuciowej.

Współczesne błędy w rodzicielstwie

„Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) i Amerykańskie Stowarzyszenie Pediatryczne zalecają, aby dzieci nie nawiązywały kontaktu z technologią przed ukończeniem trzech lub czterech lat. Od tego wieku mogą kontaktować się przez pierwsze pół godziny przez jeden dzień w tygodniu, a następnie stopniowo osiągać maksymalnie 45 minut dziennie przed ekranem ”, mówi Mercè Bermejo.

W ośrodku psychologicznym w Bermejo mają specjalistę od uzależnień od nowych technologii i gdy wynik testu jest pozytywny, zarówno u dzieci, jak iu dorosłych, wszyscy są uzależnieni od ekranów. Do tego problemu dochodzi stres z dzieciństwa wynikający z przyspieszonego rytmu, jaki narzucamy naszym dzieciom.

„Zapominamy, że mają zupełnie inny rytm niż nasz i wcale go nie szanujemy. Rano denerwujemy się, bo nie biegają wystarczająco. Jeśli się zdenerwujemy, musimy przynajmniej mieć świadomość, że wina nie leży po ich stronie, ale po naszej, ponieważ wymagamy od nich czegoś, co nie jest w ich zasięgu ”- mówi Bermejo.

Specjalista ten zapewnia, że ​​kiedy ponownie przeprowadzają ocenę dzieci, które przychodzą na konsultację, większość z nich odczuwa wysoki poziom stresu z powodu nagromadzenia zajęć pozalekcyjnych. I wreszcie, kiedy wracają do domu, nie ma czasu z nimi spędzać, bo jest późno, a my jesteśmy zmęczeni.

„Stoimy w obliczu poważnego problemu pogodzenia rodziny z pracą, który oczywiście wykracza poza jednostkę, ale w każdym razie pilnie wymaga rozwiązania”, podsumowuje Mercè Bermejo.