Strach przed samotnością jest bezużytecznym strachem
To strach przed samym sobą. Cisza. Ponieważ w hałasie nie myślimy o sobie. To bezużyteczny strach. Ponieważ zawsze jesteśmy sami w naszych głowach.
Strach przed samotnością to strach przed stawieniem czoła sobie.
Cisza.
Ponieważ w hałasie nie myślimy o sobie.
Ponieważ przy tak wielu zachętach nie można wiedzieć, co naprawdę czujemy.
Boimy się samotności i samotności, ponieważ łączy nas to z naszym zniknięciem.
Bo wtedy możemy zacząć słuchać upływającego czasu.
Wewnętrzny tik.
Ciągły dźwięk w naszym ciele, który stopniowo opuszcza.
Strach przed samotnością jest bezużytecznym strachem.
Ponieważ zawsze jesteśmy sami w naszych głowach.
Ponieważ nikt nie może zajmować naszych myśli bardziej niż my.
Strach przed samotnością to strach przed brakiem refleksji.
Być nikim, jeśli nikt na nas nie patrzy.
Brak możliwości budowania siebie pod akceptacją drugiego.
Być duchem wędrującym po świecie.
Nie bój się być sam lub sam.
Nie rób nic, aby nie zostać samemu.
Ponieważ tylko akceptując to, co skończone, możemy naprawdę docenić życie takim, jakie jest.
Każdy promień słońca, każdy łyk wody i każda gałąź wypuszczona przez wiatr.
Nie bój się nie mieć takiego kompasu, jakim są inni.
Ponieważ wszyscy jedziemy na tę samą północ.
I znaczące.
Co naprawdę ma znaczenie.
To czerpanie przyjemności z podróży.
Do końca.
