8 marca: cała walka

Dziś wszystkie kobiety jednocześnie podnoszą ręce i gardła, by powiedzieć to samo: równość …

Dzisiaj wszyscy.

Tych, których już nie ma i żyją w pamięci.

Te, które są.

I takie, które będą i będą żyć w wyobraźni.

Dziś wszyscy razem na ulicach.

Jak zajęte są serca.

Z radością i walką.

Dziś świat będzie inny.

Świat, w którym kobiety nie muszą prosić o pozwolenie ani przebaczenie.

Świat, w którym kobiety nie są zmuszane do marnowania swojego jedynego czasu na walkę o swoje.

Świat, w którym bycie kobietą nie jest wyrokiem śmierci, a bycie mężczyzną to szczęście.

Świat, w którym kobiety nie są oceniane za ich pragnienia ani za rozmawianie o przyjemności.

Świat, w którym nikt nigdy nie podnosi ręki do kobiety w imię miłości.

Świat, w którym kobiety są tak samo wolne jak mężczyźni.

Świat, w którym kobiety mają takie same przywileje, jakie mają mężczyźni tylko dlatego, że są mężczyznami.

Świat, w którym kobiety nie są jedynymi, którym zależy.

Świat, w którym matki zawsze wybierają, czy chcą być matkami, czy nie.

Świat, w którym kobiety nie są niewidzialne, chyba że są uprzedmiotowione.

Świat, w którym kobiety są panami swojego ciała.

Świat, w którym kobiety nie muszą być odważne dla tchórzliwych mężczyzn.

Świat bez szklanych sufitów i podłóg z błota.

Dzisiaj wszyscy.

Twoje ramiona stają się miejscem spotkań.

W obliczu nieszczęścia.

Jednoczesne podnoszenie rąk i gardeł, żeby powiedzieć to samo.

Zatrzymanie planety.

Powiedzieć, że ani jeden więcej, ani jeden mniej.

To wystarczy i to już koniec.

Dzisiaj wszyscy.

Pozostawiając w kosmosie.

Ślad miłości.