Muzeum nostalgii
Francesc Miralles
Życie w innych czasach i miejscach, które już nie istnieją, nie pozwala nam zostawić miejsca dla magii teraźniejszości.
Stories to Think to podcast zawierający krótkie historie, które pomogą Ci się rozwijać. Posłuchaj tego i udostępnij.
Odkąd opuściła swoje studenckie dni, Yaiza uzależniła się od nostalgii . Po ukończeniu studiów filologicznych zdał kilka egzaminów konkursowych i pracował w instytucie w górnej części miasta. Ale w wieku trzydziestu lat wciąż tęsknił za pewnym okresem swojego życia.
Tamtego poniedziałkowego poranka, aby omówić ze swoimi uczniami wiersz Federico Garcíi Lorki, przepisał oryginalny werset na tablicy:
„W muzeum mrozu jest fragment poranka”
Nagle przyszło mu do głowy ćwiczenie. Tuż pod wersetem, dużymi literami, napisał: „muzeum nostalgii” i poprosił każdego ucznia o ujawnienie czegoś z poprzedniego życia, o którym tęsknili, i wyjaśnienie, dlaczego.
Chociaż większość uczniów miała zaledwie szesnaście lat, wypełnili wyimaginowane muzeum na swój własny sposób.
„Tęsknię za moim dziadkiem” - powiedział pierwszy. Od najmłodszych lat w każdą sobotę rano zabierała mnie do parku, żeby pograć w tenisa stołowego. Prawda jest taka, że wiele razy byłem leniwy i wolałbym zostać w domu. Teraz, kiedy nie żyje, bardzo tęsknię za tym rytuałem.
Słychać było trochę śmiechu ze strony kolegów z drużyny, dopóki kapitan drużyny piłkarskiej nie oświadczył poważnie:
- Umieściłbym w tym muzeum wycieczkę na Alaskę, którą odbyłem z rodzicami dwa lata temu. Chętnie bym tam został. Nienawidzę tego miasta.
„Cóż, tęsknię za Helgą Müller” - wtrącił się zabawny mężczyzna z klasy - „wspaniały człowiek, którego dostałem na Costa Brava i który wciąż odwiedza mnie w snach”.
Po ogólnej radości głos zabrał najzdolniejszy uczeń grupy:
Mam nostalgię za przyszłością.
- Ciekawa koncepcja - powiedziała Yaiza. Czy możesz wyjaśnić, z czego się składa?
-Czytałem to w powieści. W moim przypadku czuję, że w moim życiu jeszcze nic ważnego się nie wydarzyło. Nie podróżowałem do żadnego odległego kraju, nie miałem wielkich przygód, nie znalazłem miłości swojego życia. Dlatego tęsknię za przyszłością. Mam nadzieję, że te chwile znajdę później.
Yaiza rozmyślała nad tymi słowami o zachodzie słońca , już w domu. Jej mąż wracał późno z biura do domu, więc usiadła wygodnie na kanapie z filiżanką rooibos i oddała się swojej ulubionej grze: łowieniu pamiątek.
Zawsze dostawał tę samą nagrodę: lato spędził pracując w artystycznej kawiarni na starym mieście. Tam spotkał starego pianistę, który zaszczepił w nim pasję do francuskiej piosenki. Bardzo lubił też właściciela, ekscentryczną kobietę, która udzieliła mu najlepszej rady w życiu.
Wreszcie pojawił się Ángel, kelner w swoim wieku - malarz w wolnym czasie - z którym spędził niezapomniane chwile. Pozwoliła sobie nawet, by go namalował nago, a obraz nadal wisiał w uprzywilejowanym miejscu w jej domu.
Yaiza potajemnie kochała tego chłopca, który później okazał się gejem.
Z tamtego szczęśliwego czasu przypomniał sobie wiele szczegółów rozmów, które odbył z Ángelem, właścicielem i pianistą, także z klientami, którzy bywali w tym miejscu - przeżył kilka pamiętnych wydarzeń. Chociaż najlepsze ze wszystkich były „sekretne obiady”, które cała czwórka obchodziła opuszczając roletę. Często zostawali do rana pijąc, rozmawiając i śpiewając piosenki na pianinie.
To było najlepsze lato w jego życiu. Nie było dnia, żeby Yaiza nie nauczyła się nowych rzeczy i wzięła jakieś odkrycie do łóżka. Potem wszystko było nudne i przewidywalne . Po zdaniu egzaminów wyszła za mąż za mężczyznę, który bynajmniej nie był bohemy, a jej życie przeszło z domu do szkoły średniej i na odwrót.
Czy tak będzie do końca jego dni? Być może, kiedy przybędą dzieci - właśnie to zrobiły - znajdzie inny bodziec, ale w tej chwili Yaiza poczuła się uwięziona w życiu o niskiej intensywności .
Niedawno otworzyła konto na Facebooku , czemu do tej pory uparcie się opierała, i tamtej nostalgicznej nocy, czekając na męża, włączyła laptopa i postanowiła znaleźć swoich starych przyjaciół od kawy.
Właściciel miał bardzo nietypowe nazwisko i nie był w sieci społecznościowej. Nie znalazł też starego pianisty, który, jeśli jeszcze żył, musiał mieć ponad osiemdziesiąt lat. Znalazł Ángela, po odrzuceniu kilku profili o tym samym imieniu i nazwisku. Wysłał jej zaproszenie do znajomych, które zostało natychmiast zaakceptowane.
Po wylewnym przywitaniu się, były kelner powiedział jej na prywatnej pogawędce, że udało mu się poświęcić malarstwu, ale jego dochód pochodzi z zajęć, które prowadził w akademiach rysunku. Rzadko wystawiał lub sprzedawał obrazy.
Wyjaśniła swoją sytuację i tęsknotę za latem tajemniczych kolacji. Anioł odpowiedział mu bardzo poważnie:
- Nostalgia to trucizna, którą należy przyjmować w małych dawkach , jak niebezpieczny narkotyk. Jeśli go nadużyjesz, sparaliżujesz prezent i przestaniesz tworzyć dobre wspomnienia.
„Myślę, że mnie tam masz,” rozpoznała natychmiast.
- Dopóki twoja głowa będzie w czasach i miejscach, które już nie istnieją, nie będziesz w stanie przenieść magii do teraźniejszości. Gdyby tamto lato, które teraz wspominasz z tak wielkim wzruszeniem, wisiałeś w innej epoce, nic, czego doświadczyłeś, nie mogłoby się wydarzyć.
- Czy myślisz, że magia może ożywić? W jaki sposób? Mój mąż to kawałek chleba, ale zawsze przychodzi zmęczony i zasypia przed telewizorem.
- Może to, co mu się przydarza, to to, że nudzi go widok cię znudzonego. Czy wiesz, co powiedział Albert Einstein? Jeśli zawsze robisz to samo, nie oczekuj innych rezultatów. Dlaczego dziś wieczorem nie rzucisz mu sekretnej kolacji, zobaczysz, co się stanie? Zaskocz go. Ale nie mów mu więcej o tej cholernej kawie, bo go tam nie było. Musisz pozbyć się przeszłości, aby teraźniejszość mogła chodzić .
Po tej zdalnej rozmowie Yaiza postanowiła powrócić do ducha starych dobrych czasów. Zanim przystąpiła do przygotowań do romantycznej kolacji, napisała do męża wiadomość:
- Zostaw stres w biurze. Dziś wszystko może się zdarzyć .
To ostatnie zdanie zawsze było prawdziwe, tylko do tego czasu nie zdawała sobie z tego sprawy.
