Słuchaj i opiekuj się naszym wewnętrznym dzieckiem
Demián Bucay
Wszyscy nosimy w sobie dziecko, którym kiedyś byliśmy, z jego złudzeniami, pragnieniami, zdolnościami … A także z jego ranami. Jak to wyleczyć i wyleczyć?
Jako dzieci wszyscy cierpieliśmy niedostatek. Wszyscy mieliśmy pytania, których dorośli wokół nas nie byli w stanie zaspokoić lub że ich zdaniem powinni zostać zdegradowani, aby uzyskać lepsze wykształcenie.
Jak możemy odzyskać nasze Wewnętrzne Dziecko?
Te potrzeby wciąż w nas biją i dążą do zaspokojenia. Dlatego jeśli nie przestaniemy słuchać tego, co mówi nam nasze Wewnętrzne Dziecko i czego potrzebuje, często będziemy w kółko znajdować się w tej samej sytuacji, nie wiedząc, czego w nim szukamy.
Z czynnikiem obciążającym: ponieważ te potrzeby są siłą „dziecinne”, są one często nie do przyjęcia dla naszej dorosłej części, która mówi nam: „Nie powinieneś tego czuć” lub „Nie powinieneś tego chcieć”.
Ale rzeczywistość jest taka, że czujemy i pragniemy tych rzeczy i dlatego staramy się je zaspokoić w sposób pośredni, naciągany i często podstępny.
Wielu autorów napisało i pracowało nad pomysłem naszego Wewnętrznego Dziecka, takich jak John Bradshaw czy Alice Miller . Poza pewnymi różnicami między nimi wszyscy zgadzają się, że ignorowanie i zaniedbywanie tego aspektu ma bardzo poważne konsekwencje dla naszego życia.
Ponieważ nasze Wewnętrzne Dziecko ma wszystkie cechy, które każdy z nas miał jako dziecko: nasze gusta, nasze nadzieje, nasze uzdolnienia … ale także nasze wady i potrzeby.
Strażnik naszych złudzeń
Cała nasza autentyczność i spontaniczność rezyduje w Wewnętrznym Dziecku; nasze złudzenia i nasze najgłębsze pragnienia są w nim chronione przed wszystkimi mandatami, które zinternalizowaliśmy i przed wszystkimi rezygnacjami, które poczyniliśmy, aby „przystosować się” lub „dopasować”.
Z tego powodu, kiedy odłączamy się od Dziecka , wiele razy pozostajemy bez motywacji, zahamowani, nie wiedząc, jak kontynuować: odcięliśmy to, co najważniejsze z naszej istoty, tę część, która walczy o rozwój i odkrywanie.
Możemy również zostać uwięzieni przez nieśmiałość lub fałsz , dwa sposoby na ukrycie tego, kim naprawdę jesteśmy.
Jeśli pochowaliśmy nasze Dziecko w zbyt głębokim miejscu, życie zacznie nam się wydawać nieczułe, ponieważ to Dziecko ma zdolność do zdziwienia , to On może podziwiać najprostsze rzeczy i odkrywać wartość, jaką ma życie nawet się nad tym nie zastanawiając.
Powtarzanie starych wzorów
Często wstydzimy się tego aspektu nas samych, wrażliwości, zależności, naiwności … A potem, jakie to ironiczne! Robimy z Dzieckiem to samo, co dorośli robili z nami, gdy byliśmy mali: ignorujemy ich potrzeby . Mówimy mu: „Dorośnij teraz!”, „Nie masz już dłużej chodzić z tymi dziecinnymi rzeczami!”.
Tak, jako dzieci byliśmy krytykowani, krytykowaliśmy też siebie.
Jeśli byliśmy maltretowani, maltretowaliśmy siebie.
Jeśli zostaliśmy porzuceni, porzuciliśmy siebie
Gdybyśmy spadli, spadliśmy …
Traktujemy nasze Wewnętrzne Dziecko w ten sam sposób, w jaki traktują je inni i że tak wiele kwestionujemy
I jakby tego było mało, a tak nie jest, po niedługim czasie zaczynamy traktować innych w ten sam sposób , a tym samym krytykujemy, znęcamy się, porzucamy lub degradujemy.
Tymczasem coraz bardziej przerażone Dziecko chowa się coraz głębiej i głębiej, aż przestajemy Go słyszeć i zapominamy, że istnieje, a nawet że kiedykolwiek istniał.
Naucz się nas słuchać
Jeśli chcemy wieść uczciwe życie, w którym istnieje możliwość prawdziwego rozwoju, musimy dotrzeć do naszego Wewnętrznego Dziecka i wysłuchać tego, co ma nam do powiedzenia, i zaangażować się w zadanie leczenia ran. "
"A jak to się osiąga?" możesz się zastanawiać: prawda jest taka, że nie ma uniwersalnych przepisów, ale każdy będzie musiał znaleźć własną drogę.
Ale mogę wam powiedzieć, że sam zamiar znalezienia naszego Wewnętrznego Dziecka już przybliża nas do celu, ale możemy wypróbować inne systemy
- Są tacy, którzy zaczęli słuchać swojego Wewnętrznego Dziecka, obserwując inne dzieci , oglądając ich gry i śmiech.
- Są tacy, którzy odkryli to, przeglądając ponownie zdjęcia z czasów, gdy byli mali, lub spacerując ulicami swojego dzieciństwa.
- Są tacy, którzy napotkali go, odtwarzając gry z tamtych czasów. W tym sensie mówią, że szwajcarski psycholog Carl Gustav Jung spędził tydzień, budując ogromny zamek z błota w poszukiwaniu kreatywności, której potrzebował do ukończenia jednej ze swoich książek.
- Są tacy, którzy potrafili zaspokoić potrzeby swojego dzieciństwa, po prostu zastanawiając się :
„Gdyby przemówiło moje Wewnętrzne Dziecko, co by mi powiedziało, że go brakuje? Co byś chciał?"
Ulecz stare rany i powróć do niewinności
Niezależnie od tego, w jaki sposób zaczniemy słuchać naszego Wewnętrznego Dziecka, zawsze musimy zwracać baczną uwagę na jego rany i zapewniać, że będziemy go słuchać bez osądzania, próbując zrozumieć, czego naprawdę potrzebuje .
Kiedy już zidentyfikujemy te potrzeby, musimy dać mu znać o jednej bardzo ważnej rzeczy: jest tylko jeden dorosły, który może dać dziecku to, czego mu brakowało. Ta osoba to my.
Nikt oprócz nas nie może tego zrobić.
Nikt nie może nas kochać bezwarunkowo
Nikt nie będzie w stanie zaakceptować nas absolutnie takimi, jakimi jesteśmy
Nikt nie będzie w stanie uwzględnić wszystkich naszych życzeń
Nikt nigdy nie może nas zdegradować
Nikt nie może być z nami na zawsze
Nikt inny niż my nie może tego zrobić.
Jest tylko jeden dorosły, który może dać dziecku to, czego mu brakowało. Ta osoba to my
Dorosły, jakim jesteśmy dzisiaj, musi zatroszczyć się o to, aby dać dziecku to, czego dorośli nie wiedzieli, nie mogli lub nie chcieli nam dać.
Ani nasi rodzice, ani nasz partner , ani żadna inna osoba nie może nas zastąpić w tym zadaniu, które jest całkowicie i wyłącznie dla nas powierzone.
Może to być ciężka praca, nie bez bólu i udręki, ale nagroda będzie wielka, ponieważ może się okazać, że nasze życie jest nagle pełne witalności i niewinności.
Być może wtedy czujemy się bardziej wolni i lżejsi , zdolni do zabawy i zabawy naszym ciałem i naszym duchem, i odkrywamy, że przepływa przez nas nieznana energia. Będziemy wtedy wiedzieć, że trzymamy Dzieciątko za rękę.
Te potrzeby wciąż w nas biją i dążą do zaspokojenia.
